Fwd: :)

---------- Forwarded message ----------
From: Kyaw Kyaw Yu <kyawkyawyu@gmail.com>
Date: 2009/10/29
Subject: Fwd: :)
To: aung win naing <aungwinnaing83@gmail.com>, Aung Hla Htoo - <koahhtoo@gmail.com>, Nyi Nyi Aung <phonyi81@gmail.com>, aung kyaw moe <kakasi.1996@gmail.com>, Aung Lin Htun <aunglintun7@gmail.com>, Aye Kyaw Htwe <ayekyaw.h@gmail.com>, Thant Zin Aung <tza1982@gmail.com>, manuhtarwai@googlemail.com, Moe Kyaw Win <mkyawwin@gmail.com>, Khin Maung Soe <soekyee78@gmail.com>, minaung02@gmail.com, myomin htike07 <myominhtike07@gmail.com>, Myint Thu Oo <thulay77@googlemail.com>, nini.honey@gmail.com, ngwe soe <ngwesoe.eng@gmail.com>, nltmaung@gmail.com, kyaw htun <kyawlinnhtun@gmail.com>, htinwinkyaw@gmail.com, than win hlaing h <thanwin.2hlaing@gmail.com>, THIN THIN SWE <t.thinswe@googlemail.com>, Thura Tin <thuratin1978@gmail.com>, tun zaw <ttunzaw@gmail.com>, zawhtayoo2007@gmail.com, dar dear <dardear@gmail.com>, dawphyo@gmail.com, kgkinca.nay@gmail.com, kthwe1983@gmail.com, 143more@gmail.com, Lai Wah Wah <la2wahwah@gmail.com>, yinyin win <yinyinwin75@gmail.com>, waiphyolin <waiphyolin@gmail.com>, win.kyawaye@gmail.com

---------- Forwarded message ----------
From: swe zin myint <swe.sansan@gmail.com>
Date: 2009/10/28
Subject: Fwd: :)
To: yinmonkhine@gmail.com, Kyaw Kyaw Yu <kyawkyawyu@gmail.com>, phyuphyuthin999@gmail.com, kkwin20@gmail.com, Than Htut <thanhtut77@gmail.com>, march.star9@gmail.com, wuityee.lonelonelay@gmail.com, mon thu <moon.thu@gmail.com>, kaykhine999@gmail.com

---------- Forwarded message ----------
From: Yan Naing Lin <yannainglin24@gmail.com>
Date: 2009/10/28
Subject: Fwd: :)
To:

ယေန႔ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ပါသလား?

လူေတြကို ကူညီလိုက္ရလို႔ သင္ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါသလား?
The Bucket List ဆိုတဲ့ ရုပ္႐ွင္ကားထဲကလို လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါရၿပီး
ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့အခါ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ၾကသလဲ?

The Bucket List ရဲ႕ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းက သူေဌးႀကီးတစ္ဦး (သ႐ုပ္ေဆာင္ Jack
Nicholson) ဟာ ေရာဂါရၿပီး ေဆး႐ံုမွာ ကားျပင္ဆရာတစ္ဦးနဲ႔ (သ႐ုပ္ေဆာင္ Morgan
Freeman) သြားဆံုတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကင္ဆာေရာဂါ ခံစားေနၾကၿပီး
လူ႔ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ကုိ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ သူေဌးက ကားျပင္ဆရာ စာထိုင္ေရးေနတာကိုေတြ႔လို႔ စိတ္ဝင္စားၿပီး
ဘာေတြေရးေနသလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကားျပင္ဆရာေရးတာက လူ႔ဘဝ႐ွင္းတမ္း (a bucket
list)ကို ေရးေနတာျဖစ္တယ္။ သူတကၠသိုလ္ေရာက္စမွ ဒႆနိကဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို
လူ႔ဘဝ႐ွင္းတမ္းဆိုၿပီး သူတို႔မေသဆံုးခင္မွာ လုပ္ခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို
ခ်ေရးခိုင္းခဲ့တယ္။
ကားျပင္ဆရာစကားကို နားေထာင္ၿပီး သူေဌးလည္း သူ႔ဘဝရဲ႕႐ွင္းတမ္းကို ခ်ေရးၾကည့္ဖို႔
စိတ္ကူးရလိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေပါင္းၿပီး လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ကားေမာင္း၊ အမဲလိုက္၊ ခရီးသြား
စတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ကမာၻ႔အႏွံ႔သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ေျခရာေတြကို
ထားခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ဟာ အီဂ်စ္ကပိရမစ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကားျပင္ဆရာက
ကိုယ္လက္၊ ႏႈတ္အမႈအရာေတြ ရုတ္တရက္ တည္ၾကည္ေလးနက္သြားခဲ့ၿပီး အီဂ်စ္ေတြမွာ
ေရွးအစဥ္အလာ တစ္ခုရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီအစဥ္အလာက လူေသၿပီးေနာက္ ေသမင္းဂိတ္ဝဆီ
ေရာက္သြားၿပီး ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးတာကို ခံရေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေျဖတဲ့အေျဖေပၚ
မႈတည္ၿပီး နတ္ျပည္လား? ငရဲျပည္လား? ဆိုတာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးေၾကာင္း
သူေဌးကိုေျပာျပခဲ့တယ္။

ပထမအေမးက "လူ႔ဘဝ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါသလား"
ျဖစ္တယ္။

သူေဌးက အေမးကုိနားေထာင္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့တယ္။
သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္၊ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ အစားေကာင္းေတြရွိၿပီး
မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေမးခြန္းကို သူမေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။
သူတကယ္ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူး။ ေလာကမွာရွိတဲ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ေငြေၾကးနဲ႔လွဲလွယ္လို႔ မရႏိုင္မွန္း သူနားလည္ခဲ့တယ္။

သူမေျဖႏိုင္ေသးခင္မွာ ကားျပင္ဆရာက ဒုတိယအေမးကို ထပ္ေျပာျပတယ္။

ဒုတိယအေမးက "လူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ျခားလူကိုကူညီလို႔ ရခဲ့တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
သင္ရခဲ့သလား" ျဖစ္တယ္။

ဒီအေမးကိုၾကားေတာ့ သူေဌးႀကီး ပိုၿငိမ္သြားခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေဒါသထြက္မိတယ္။
သူဟာ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး လူေတြအေပၚ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ခဲ့တယ္။ မၾကာခဏ
အျပစ္တင္၊ ေဝဖန္တယ္။ တစ္ျခားလူကို ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ကူညီတယ္မဆိုထားနဲ႔ လူေတြကို
မေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့သလို နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ အိမ္ေထာင္(၄)ႀကိမ္
ကြာ႐ွင္းခ့ဲသူျဖစ္ၿပီး တစ္ဦးတည္းရွိတဲ့ သမီးနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။
သူ႔တစ္သက္မွာ သူတစ္ပါးကို ကူညီလိုက္လို႔ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ဒီရုပ္ရွင္ကားက ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ံုကို စဲြျငိေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အခုေခတ္လူေတြက အလုပ္ေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားေနရတယ္။
အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြမ်ားတယ္။ အဖက္ဖက္က ဖိစီးမႈေတြမ်ားတယ္။ တကယ္လို႔
ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းတာ မမွားဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ပထမေမးခြန္းကို
စဥ္းစားခဲ့မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုတိယေမးခြန္းကိုေတာ့ "ေမးေတာ့လဲ အလကားပဲ..ဒီအတြက္
ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ? ေန႔တိုင္း အလုပ္တက္၊ အလုပ္ဆင္းရဦးမယ္" လို႔
ျပန္ေျဖမိမယ္ ထင္ပါတယ္။

လက္ရွိပိုင္ဆိုင္တာကို တန္းဖိုးထားတတ္တဲ့သူ၊ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့သူေတြက
အခက္အခဲန႔ဲႀကံဳခဲ့လည္း အေကာင္းဖက္ကို ေတြးျမင္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
က်င္လည္ရတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္၊ အလုပ္ခ်င္းတူေပမယ့္ ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈက
တူခ်င္မွတူလိမ့္မယ္။

ဒုတိယေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုိ ပိုေတြးေတာေစခဲ့သလို ပထမေမးခြန္းနဲ႔
ဆက္စပ္ေနခဲ့တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္သူတစ္ေယာက္က တစ္ျခားလူ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔
ဘယ္လိုကူညီေပးႏိုင္မလဲ? မေပ်ာ္ရႊင္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔ လုပ္ရပ္က negative
ပဲျဖစ္ေနေတာ့မယ္။

Carnegie က ဒီလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေဝဖန္ျပစ္တင္မႈေတြ ေလ်ာ့ခ်ႏိုင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါမွ
လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏိုင္မယ္။ လူေတြကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ
ေပးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးက အျမန္ေခ်ာပို႔ကုမၸဏီက မန္ေနဂ်ာျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က သူ႔ကို "မန္ေနဂ်ာ… ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း ခက္ထန္ေနပါလား"
လို႔ ေျပာေတာ့ သူကစိတ္တိုၿပီး

"ကြၽန္ေတာ့္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးေတာင္ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"
လို႔ေျပာတယ္။

"မ်က္ႏွာခက္ထန္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိး ခင္ဗ်ားမွာမရွိသင့္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝန္ထမ္း အားလံုးလည္း အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္မသက္သာဘူး"

အိမ္မွာလည္း ထိုနည္၎ပါပဲ။ မိဘေတြ မ်က္ႏွာခက္ထန္ေနရင္ ဘယ္သားသမီးကမွ
ေပ်ာ္ရႊင္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုတစ္စုလံုးကို ထိခိုက္လာေစႏိုင္တယ္။
အေကာင္းဖက္ (postive) ကိုေတြးျမင္သူက ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုင္သလို
သူတစ္ပါးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

ေလာကမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ႏွစ္ခုပဲရွိသလို၊ ဒီေန႔မွာလည္း
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒီေန႔ကို
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ၿပီးဆံုးခ်င္သလား? ဒါမွမဟုတ္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔
ၿပီးဆံုးခ်င္သလား? ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မူေပၚမွာပဲ မႈတည္ပါတယ္။

--
Thanks,
*** Swe Zin ***

--
Best regards,
Thant Zin Aung