တစ္ေန႔ေသာ ေနသာရက္ စေနရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ေမာင္ဒီဘီသည္ ရန္ကုန္ျပန္မည့္ အသိတစ္ေယာက္အား ဆံုေတြ႔ရန္အလို႔ငွာလည္းေကာင္း၊ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္စာအုပ္မ်ား ဝယ္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာလည္းေကာင္း စီးတီးေဟာရွိ ျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ခ်ိန္းဆိုထားသည္ကို ေတြ႔ရန္သြားရေလသည္။ ေန႔လည္စာထမင္းစားေသာက္၊ လဘက္ရည္ေသာက္ ေလပြား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာဆို္ၾကေလ၏။ အခ်ိန္တစ္နာရီခန္႔ စကားေျပာဆို၍ အားရၾကေသာအခါ လူခ်င္းခြဲၾက၍ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အလိုရွိေသာ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္မ်ား ဝယ္၍ အိမ္သို႔ျပန္ရန္အလို႔ငွာ ဘူတာရံုသို႔ဆင္းရေလ၏။
ဘူတာရံုတြင္ကား လူမ်ား မ်ားျပားလွသည္မွာ ၾကက္ပ်ံမက်၊ ငွက္ပ်ံမၾက၊ ဆီေဈးျပန္မက်၊ ဆန္ေဈးျပန္မက် (အဲေလ) လူမ်ား မ်ားျပားလွေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အနီလိုင္းစီးမည့္ဘက္တြင္ အသာရပ္ကာ တန္းစီရေလသည္။ ရထားလာေသာအခါ အသီးသီး အသက ထိုင္စရာေနရာရရန္အလို႔ငွာ ေနရာယူေနေသာ လူမ်ားႏွင့္လြတ္ေစရန္ကိုလည္း သတိထားကာ ေရွာင္ရွားရေလ၏။ တခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့လည္း ေမာင္ဒီဘီတို႕ ရန္ကုန္တြင္ အင္းစိန္ကား ပတ္စီးသလိုပင္ မရင္နာေဘးသို႔ အရင္စီးၾကေလသည္။ ထိုမွတဖန္ျပန္ထြက္ေသာ ရထားကိုမွ ထိုင္စရာေနရာ အျငိမ့္သားျဖင့္စီးႏိုင္ၾကေလသည္။
သို႔ျဖင့္ရထားလာေသာအခါ ေမာင္ဒီဘီလည္း လူအုပ္စုၾကီးျဖင့္ အထဲသို႔ မနဲပါႏိုင္ေအာင္ လိုက္ပါရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သင့္တင့္ေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ အသာရပ္ျပီးေနရာယူရေလ၏။ ရထားေပၚသို႔အတက္တြင္ ေနရာရရန္ကိုအလြန္စိတ္၀င္စားၾကသည္မွာ အသက္အရြယ္ၾကီးေသာ အဖိုးအဖြားၾကီးမ်ားျပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားထဲတြင္ ဘဂၤလားကုလားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ အႏွီဘဂၤလားကုလားမ်ားသည္ စကားေျပာလွ်င္လည္း အလြန္က်ယ္ေလာင္စြာေျပာ၍ ေနရာတစ္ခုေတြ႔လွ်င္လည္း မိန္းခေလးမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ကာလုထိုင္ရန္ ဝန္မေလးေၾကာင္းကိုလည္း သတိထားမိေလသည္။ ေမာင္ဒီဘီလိုက္ပါလာေသာ တြဲတြင္ ေမာင္ဒီဘီရပ္ေနေသာ ေနရာနားတြင္ ရထားေပၚတက္ၾကေသာ လူမ်ားထဲမွ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကုလားေလးတစ္ေယာက္တို႔ ပါလာၾကေလသည္။ တြဲေပၚေရာက္ေသာအခါ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္သာေနရာရ၍ သူ႔ေဘးတြင္ ေနရာအလုေကာင္းေသာ ကုလားေလးတို႔ထိုင္ရေလသည္။ ေမာင္ဒီဘီလည္း သူတို႔အနားတြင္ရပ္စရာရေလ၏။
ခဏေနေသာအခါ ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ မိန္းခေလးထံမွ မေက်နပ္သံစကားထြက္လာေလ၏။ သူတို႔မိန္းခေလးအခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတာျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းအရာမွာကား အႏွီကုလားမွာ မိန္းခေလးကို ဦးစားမေပးဘဲ ေနရာလုထိုင္ေၾကာင္း၊ မေက်မနပ္ျဖင့္ ဘာကုလား ညာကုလား စသျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္ အတင္းတုတ္ၾကေလ၏။ စကားသံထြက္လာ၍သာ ေမာင္ဒီဘီတို႔လူမ်ဳိး ေရႊဗမာမေလးမ်ားမွန္းသိရေလသည္။ တခ်ိဳ႕မိန္းခေလးမ်ား ဗမာမေလးမ်ားဟုပင္မထင္ရ၊ အေတာ္ပင္ရုပ္ေျပာင္းၾကေလသည္။ ေမာင္ဒီဘီလည္း ထိုမိန္းခေလးမ်ား မေက်မနပ္ေျပာေနၾကသျဖင့္ မသိမသာ ဗမာမွန္းမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ကာ နားေထာင္ရေလသည္။
သူရို႔သည္ ေျပာရင္းကလည္း ထိုလူကို မ်က္ေစာင္းထိုးထိုးၾကည့္ကာ ရုပ္ကဘယ္လို ဘယ္ညာ စသျဖင့္ မျပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ အတင္းတုတ္ၾကေလသည္။ ထိုလူမွာလည္း ဘာမွမသိသလိုပင္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ကာ လိုက္ပါလာေလသည္။ ထိုလူတည္ျငိမ္ေလ မိန္းခေလးမ်ားမွာ အသည္းယားေလျဖစ္ေနသလား မသိပါ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံုျဖင့္ ဘယ္အထိလိုက္မွာလည္းမသိဘူး၊ ဘြန္ေလးအထိဆိုလွ်င္ျဖင့္ သြားပါျပီ၊ ကုလားမ်ား ဘြန္ေလးတြင္အေနမ်ားသည္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားသည္ ဘာညာစသျဖင့္ ေျပာ၍မျပီးႏိုင္ရွိၾကေလသည္။
သို႔ျဖင့္လိုက္ပါလာရင္း ဘူတာတစ္ခုအေရာက္တြင္ အႏွီကုလားေလးမွာ ဆင္းမည့္ဟန္ျပင္သျဖင့္ ထိုမိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ျပန္လႈပ္ရွားအသက္၀င္လာျပီး၊ ဆင္းေတာ့မည့္လူအား ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အေနျဖင့္ တဖန္ေျပာၾကျပန္ေလသည္။ ထိုလူမွာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီးမွ ရုတ္တရက္ မိန္းခေလးမ်ားဘက္သို႔လွည့္၍ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ေလ၏၊ ထိုအခါတြင္မွ ထိုလူ၏ေနရာတြင္ထိုင္ရန္ အာရံုစိုက္ေနေသာ မိန္းခေလးႏွင့္ သူ႕အေဖၚမိန္းခေလးတို႔မွာ မ်က္လံုးမ်ားျပဴးက်ယ္သြားၾကေလေတာ့၏။
ထိုသူေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာကား .. "ညီမတို႔ရယ္ ဒီေလာက္လဲ မေျပာၾကပါနဲ႔ အစ္ကိုကလည္း ေရႊကုလား ပါဘဲ" ဟူသတည္း။ ေမာင္ဒီဘီလည္း တိတ္တိတ္ကေလးက်ိတ္ရယ္ရပါေလေတာ့
--
~*~*~h.p.p~*~*~
No comments:
Post a Comment